Vier lessen die we niet leerden van de Titanic

Iedereen kent de droevige geschiedenis van de Titanic. Minder bekend is dat, terwijl de Titanic zonk, het orkest van het cruiseschip doorspeelde. Uit dit opmerkelijke feit hadden we veel lessen kunnen leren, maar we leerden de lessen niet.

Het orkest speelde, in een levensbedreigende situatie, door. Waar je zou verwachten dat ze hun instrumenten lieten vallen om te proberen zichzelf in veiligheid te brengen, deden ze dat niet. In de loop der tijd zijn er meer discussies geweest over wat het laatste nummer was dat zij speelden, dan over het waarom zij dit deden. Deze vreemde constatering zegt veel over ons, de mensheid. Het leert ons dat we de neiging hebben ons liever bezig te houden met bijzaken, dan met hoofdzaken.

De motivatie van het orkest zullen we nooit kennen, want geen van de muzikanten overleefde de ramp. Hun instrumenten, hoe mooi ze ook waren, bleken niet over voldoende drijvend vermogen te beschikken. De volgende les die we hadden kunnen leren is: Hoe mooi de viool ook is, niet op al het hout blijf je drijven.

Dat de Titanic kon zinken, hadden maar weinigen voor mogelijk gehouden en zelf toen de eerste berichten binnen kwamen, wilde men het nog steeds niet geloven. Daarom werden waarschuwingen en oproepen tot actie simpelweg genegeerd. Ook hier is wat te leren. We geloven namelijk liever wat we willen geloven dan dat we de feiten onder ogen zien.

Vandaag spelen er, overal ter wereld, andere orkest op andere Titanics. Ik hoor zeer geloofwaardige mensen tegen de massa zeggen dat we actie moeten ondernemen. Anders zullen we tegen een veel grotere ijsberg opknallen met desastreuze gevolgen. Deze mensen geven duidelijk bewijzen van wat er aan de hand is, met voorspelbare gevolgen. Waarom doen we dan niks? De Titanic en haar orkest heeft als immers veel leerpunten opgeleverd. Maar nog steeds negeren we simpelweg de feiten die ons niet uitkomen.

Kortom, genoeg lessen die we niet leerden. Waar een gecoördineerde actie van de mensheid nodig is, gebeurt er niets. Het orkest speelt door, voor alle zekerheid iets harder dan voorheen. Het publiek gaat in groepjes bij elkaar staan. Het liefst bij mensen waarmee ze het eens zijn. We gaan hard staan praten en als we even niet aan het woord zijn dan houden we de handen over de oren. Voor de “zekerheid”. We staren naar onze voeten alsof er ergens in de zones tussen de tenen antwoorden te vinden zijn. Als afleiding stoppen we ons vol met eten en drinken wanneer dat kan. Voor de afwisseling hebben we een pilletje dat ervoor zorgt dat we de nacht door kunnen dansen.

En toch… Langzaam maar zeker zie ik een aantal mensen zich losmaken van de betovering van het orkest. Zelf ben ik ook onderweg nadenkend over de lessen die ik heb geleerd. Ik ga met de andere “losmakers” proberen de boot bij te sturen. Jij bent van harte welkom, want extra hulp is zeer welkom.

Walter Pelgrims
Partner 2C&More

← Alle blogs